خورشید خانم
۱۳۹۸
- محل
- تهران
- کارفرما
- آقای آیت اللهی
- مساحت (مترمربع)
- ۲
- نوع
- کاشی،مسکونی
- وضعیت
- تکمیلشده
خورشید خانم
2020
- محل
- تهران
- کارفرما
- آقای آیت اللهی
- مساحت (مترمربع)
- ۲
- نوع
- کاشی، مسکونی
- وضعیت
- تکمیلشده
نور، زندگی و روح خورشید
در دل این اثر، گفتوگویی میان نور و خاطره جریان دارد. «خورشید خانم» تنها یک تصویر نیست؛ نمادیست از زندگی، گرما و زایش دوباره. الهامگرفته از حضور جاودانهی خورشید در هنر و اسطورههای ایرانی، این اثر بازتاب همان نگاهی است که فیروز فیروز همواره در معماریاش دنبال میکند: معماری بهمثابهی همزیستی؛ آفریدن با محبت، و بازگرداندن زیبایی به زمین.
همنشینیِ هنرها
برای فیروز فیروز، معماری هیچگاه یک «کار فردی» نیست. هر پروژه عرصهایست برای همنشینی هنرها و روایتها. طرح اولیهی «خورشید خانم» با قلم خانم نورمیان منوچهری شکل گرفت— تصویری که از کاغذ آغاز شد و بعدها بر کاشی جان گرفت. سپس بهاره خمیری، با همراهی خودِ هنرمند، هر خط و هر رنگ را با دقت و عشق روی کاشی نشاند؛ ادای دینی به هنر دست، و پلی میان نقاشی و معماری.
تکنیک و فرآیند؛ لایهلایه تا رسیدن به نور
این کاشیکاری در چند مرحله شکل گرفت: نقاشی لایهبهلایه، لعابگذاری در چند نوبت، و پخت در کوره که هر بار، رنگها را عمیقتر و زندهتر کرد. سطح کاشیها آمیزهایست از دقت تکنیک و سرزندگی نقاشی، جایی که بافت، نور و حرکت در یک سطح جمع میشوند.
ادغام در فضا؛ جایی که آب، نور و کاشی یکی میشوند
پس از نصب، اثر در کنار استخر بهگونهای قرار گرفت که تصویر «خورشید خانم» در آب منعکس شود— گویی خورشید در دل آب دوباره طلوع میکند. سایهروشنها، کاشیهای فیروزهای حوض، و قامت سروها در تصویر، همه در یک هارمونی آرام کنار هم ایستادهاند. اینجا، معماری میزبان هنر نیست؛ خود به اثری هنری تبدیل میشود.
فلسفه: هنرِ همزیستی
برای فیروز فیروز، هنر و معماری دو زبانِ یک حقیقتاند: حقیقتِ اتصال. «خورشید خانم» یادآور این است که زیبایی زمانی زاده میشود که هنرها به هم گوش بسپارند— زمانی که معماری، نقاشی را در آغوش میگیرد، و دستِ هنرمند با روح فضا یکی میشود. این اثر یک تزیین نیست؛ تجلیِ همزیستی است— میان خورشید و سایه، میان آب و دیوار، میان هنر و زندگی.
طراح معمار
فیروز فیروز
نقاش
نوریمان منوچهری
هنرمند سرامیک
بهاره خمیری